Auburn-Cord-Duesenberg Museum

Auburn (USA)


 
●  Historische showroom 
●  Topmodellen uit Amerikaanse historie
●  Vergelijk met bezoek 12 jaar geleden
●  Een van de mooiste automusea wereldwijd
●  Beelden van personen van toen


mei 2022
 

Galerie met louter meesterwerken

Twaalf jaar geleden bezochten we het Auburn-Cord-Duesenberg Museum in Auburn (Indiana). De kennismaking liet een verpletterende indruk achter. Zó mooi en indrukwekkend kan een automuseum zijn. Het was een topervaring. Sindsdien zijn vele andere musea bezocht, in Europa, Amerika en Japan. Een aantal daarvan is vermaard en behoort tot de wereldtop.
Hoe zou het een tweede keer voelen om naar binnen te gaan in het vroegere hoofdkantoor van de Auburn Automobile Company? Sinds zaterdag 27 mei 2022 is die vraag beantwoord.   
 

Het is de zesde dag van een reis door Amerika. Afgelopen dagen hebben we ons in Detroit en omgeving ondergedompeld in de autohistorie en al heel wat klassieke en bijzondere auto’s voorbij zien komen. De collecties en musea waren niet de minste. De verwachtingen voor vandaag zijn hooggespannen op basis van de ervaringen in 2010.
Bij aankomst valt meteen op dat de directe omgeving is aangepast. Het trapveldje aan de overkant van de straat is veranderd in een keurig plein met parkeervoorzieningen. Op de stoep staan levensgrote beelden van relevante personen uit de geschiedenis van de Auburnse auto-industrie. Voor het museum begroet Errett Lobban Cord de bezoekers, op een bankje zit ontwerper Gordon Buehrig, de broers Duesenberg zijn aan het werk, exportmanager Robert Wiley is aan de wandel en Frank Eckhart let op de financiën met een auto-onderdeel in zijn hand.
 

Zakenman Errett Lobban Cord (1894-1974), de stuwende kracht achter de drie merken.

Zoon van de oprichter van Auburn, Frank Eckhart (1867-1954) en exportleider Robert Wiley (1889-1969).

De gebroeders Fred (1876-1932) en Augie Duesenberg (1879-1955) gaven hun naam aan het automerk.

Ontwerper Gordon Buehrig (1904-1990) tekende de fraaie carrosserieën.

Meesterwerken
Om maar meteen tot de kern te komen: het Auburn-Cord-Duesenberg Museum is ook in de herhaling indrukwekkend. In kunstkringen zou je spreken over een galerie van wereldformaat met louter meesterwerken. De meest luxe auto’s die Amerika in de jaren dertig heeft voortgebracht, staan hier bij elkaar. Ze staan in de schijnwerpers en stralen als gevierde filmsterren op de rode loper van de Oscar-uitreikingen. En dat alles in een authentiek historische omgeving. Hier speelde alles zich negentig jaar geleden af. In deze showroom van het auto-imperium van zakenmagnaat Errett Lobban Cord liepen dealers uit heel de wereld en waarschijnlijk ook superrijke klanten over de gedecoreerde terrazzovloer, tussen de bewerkte pilaren en onder de kunstzinnig gevormde Art Deco-lampen, op zoek naar een zinnige (of onzinnige) bestemming voor het geld van hun klanten of van zichzelf. Ze mochten gebruik maken van de centrale trap, dezelfde als die van nu. Dat was een privilege. Voor personeel en gewone stervelingen was er achterin een normale houten trap. Verschil moest er zijn, volgens het businessmodel van Cord. Zijn eigen kantoor was boven. Daar zaten ook Gordon Buehrig en zijn team achter hun tekentafels ontwerpen te maken. Een mooiere historische locatie voor een automuseum dan dit voormalige hoofdkantoor is moeilijk voor te stellen. 
 

De showroom van destijds is bewaard gebleven en in oude glorie hersteld.

Betovering
Ondanks die onverminderde kwaliteiten, blijft de betovering van de vorige keer dit keer achterwege. Het is moeilijk aan te geven hoe dat komt. Het is vooral een gevoel. Misschien komt het doordat het verrassingselement ontbreekt. Of dat we inmiddels veel andere musea hebben gezien die ook tot de top behoren. Mogelijk zijn de beelden in het hoofd door de jaren heen mooier geworden dan de werkelijkheid destijds was. Het lijkt alsof er nu minder imposante Duesenbergs in de showroom staan, maar waarschijnlijk is dat niet zo. Er zijn wel meer Cords 810/812 en hun aantrekkingskracht is duidelijk minder. Het lijkt ook net of de auto's minder uitgekiend zijn neergezet. Maar of dat echt zo is? Misschien ligt de verklaring wel bij een opmerking van de man bij de kassa: vergeleken met toen heeft de begane grond meer het karakter van een museum gekregen. Er zijn elementen bijgekomen, zoals interactieve informatiezuilen. Maar de belangrijkste oorzaak zijn waarschijnlijk twee auto's die je hier helemaal niet wilt zien: een Lincoln Continental als auto van de maand en een Chevrolet Corvette. Ze zitten de magie in de weg. De vorige keer kreeg je het idee dat een tijdmachine je negentig jaar terug in de tijd had gezet. Je waande je in de jaren dertig. Nu blijft het 2022. Er is nog een ongelukkige bijkomstigheid. Kennelijk zijn er lekkages, want op veel plaatsen staan emmers met grote gele waarschuwingsborden ernaast. 
 

Twee keer een Duesenberg Model X, beide van 1927.

Dit exemplaar van de X (één van de 13 die zijn gebouwd van dit type) heeft een carrosserie van Brunn & Company.

Duesenberg X, ook van 1927, gemaakt als showmodel. Een kap, zijramen en ruitenwissers ontbreken.

Duesenberg Y (1927), prototype. De carrosserie is origineel maar staat nu op een Duesenberg A-chassis.

Duesenberg, de 29e van het model J, bouwjaar 1929 met Murphy-carrosserie, een van de meest gevraagde modellen.

Verschillende versies van de Cord 810/812. Het model baarde veel opzien bij de introductie.

Duesenberg J (1931) met Murphy-carrosserie op een model met lang chassis.

Topmuseum
Het uitblijven van het gevoel in een andere eeuw terechtgekomen te zijn, doet niets af aan de kwaliteiten van het geheel. Het blijft een museum van wereldklasse over een korte, maar hevige en boeiende periode in de Amerikaanse autogeschiedenis. Dit oord sluit de liefhebber in zijn hart. Zelfs met de twee ontsporingen is de historische showroom uniek. Je zou deze tweede ontmoeting kunnen zien als een diner in een restaurant dat helaas net een puntje tekort komt waardoor het zijn derde Michelinster heeft moeten inleveren. Er blijven er nog altijd twee over. Reken maar dat je er meer dan voortreffelijk eet.
Een zaal met twee handen vol modellen van Auburn, Cord en Duesenberg is per definitie de overtreffende trap. Voor zo’n Duesenberg J Beverly Sedan naar een ontwerp van Buehrig past maar één kwalificatie: adembenemend. De elegantie van een hier gepresenteerde Duesenberg A roadster is grenzeloos. Een Cord met donkerbruine carrosserie, mokkabruine accenten en een lichte kap is oogstrelend. En dan hebben we het nog niet eens over de verscheidene auto’s die letterlijk uniek zijn. Het prototype van een beoogde 16-cilinder Cord is nog steeds in alle opzichten overweldigend.
Misschien is de carrosserie die Bender Body in 1921 op het chassis van een Duesenberg Model A plaatste niet het allermooiste ontwerp, maar bijzonder is de auto wel. De twee meter lange eigenaar Samuel Northrup Castle en zijn niet veel kleinere partner hadden speciale wensen. Voor Robert Stranahan, oprichter en president van de Champion-bougiefabriek, was een Cord 812 pas ideaal zonder de befaamde wegklapbare koplampen en met een vast dak. 
Als je een vergelijking zou maken met de kunstwereld, zijn hier de Mona Lisa, Nachtwacht en David van Michelangelo in één ruimte bijeengebracht. Kun je een liefhebber een groter plezier doen? En van de vorige keer weten we dat de begane grond slechts een deel van het museum beslaat. Boven staat nog veel meer moois.

Bender maakte de carrosserie van deze Duesenberg A naar de wensen van de klant.

Het ontbreken van treeplanken is een van de bijzondeheden.

Schutte Body Company leverde een staaltje vakmanschap bij de creatie van deze elegante Duesenberg A.

August Duesenberg reed jarenlang zelf in deze auto uit 1927.

Een door de voorwielaandrijving lage Cord L-29 (1930), een ontwerp van Alan Leamy. Motor: 8 in lijn, 4,9 liter, 125 pk.

De voorzijde was kenmerkend voor de Cord L-29.

Murphy bouwde het koetswerk van deze Duesenberg J (1931) naar een ontwerp van Buehrig.

Het front en de achterzijde van de Duesenberg J.

Duesenberg Model J uit 1934 met modieuze tweekleuren-uitvoering.

Het koetswerk is uitgevoerd door LaGrande.

Deze Cord was ontworpen voor een 16-cilinder motor, maar die is nooit gemaakt. Onder de kap zitten 'slechts' 12 cilinders.

Zie hoe lang de motorkap is vergeleken met de rest. Jammer van die informatiezuilen, ze halen de magie weg.

Een Cord met een vast dak en zonder klapkoplampen. Omdat de klant het nu eenmaal zo wilde hebben.

Het is onbekend wat de ontwerper vond van deze aanpassingen. 

Auburn 852 (1936), destijds afgeleverd aan een klant op Cyprus.

Coronatijd
Voordat we de trap opgaan – tegenwoordig ook toegestaan voor gewone mensen – valt het oog op een spandoek boven een zijzaal. Out of Quarantine staat er op, ongetwijfeld inhakend op de situatie in de coronatijd. Zeventien auto’s uit de museumcollectie zijn voor het eerst in een ruimte bijeengebracht. Ze zijn niet allemaal even bijzonder. Enkele zeker wel. Een zwarte Auburn valt alleen al vanwege de lengte op. De wagen is destijds speciaal gemaakt als volgauto voor begrafenissen. Het bedrijf zag er een nieuwe markt in. De wielbasis meet maar liefst 4,14 meter.
De achterzijde van een Graham Hollywood uit 1941 lijkt op een Cord 810/812. Dat is geen toeval. Toen Cord stopte met de autoproductie naam Graham de carrosseriemallen over.
We leren hier ook dat ontwerper Buehrig zijn leven lang actief is gebleven. In 1979 tekende hij op 75-jarige leeftijd een sportwagen die onder zijn eigen naam op de markt zou worden gebracht. Een serie van 50 was de bedoeling. Het bleef bij vier prototypen. Des te interessanter is het zo’n exclusieve auto hier aan te treffen. Maar eerlijk gezegd vinden we de creaties die hij op jongere leeftijd maakte, een stuk aantrekkelijker.

Een Belgische Metallurgique uit 1911 met een aluminium Vanden Plas-koetswerk.

Graham kocht de mallen van de carrosserie van Cord, maar wijzigde de voorzijde drastisch.

Een reusachtige Auburn 852 (1936), bedoeld voor begrafenisondernemers.

Een relatief onbekend merk voor rijke cliënten: Cunningham met V8 motor (1936).

De Lincoln Continental van 1948 was de laatste Amerikaanse V12. Rechts een Packard van 1930 met een 8-in-lijn motor.

Cord L-29 uit 1930. Dit vooraanzicht was kenmerkend voor de Cord.

Op hoge leeftijd waagde Gorden Buehrig zich nog aan een sportcoupé.

Het is niet het meest elegante werk dat hij heeft afgeleverd. Het kwam niet verder dan het stadium van prototype.

Grote geld
We gaan naar boven. Daar ervaren we opnieuw de uitingen van extravagante luxe uit een tijd dat de tweedeling in de samenleving minstens zo schrijnend was als die in het Amerika van nu. Dit is de etage van het grote geld, destijds van beroemdheden als filmacteurs en succesvolle zakenmensen. Voor anderen waren dergelijke auto’s onbetaalbaar. Zo heel veel is er niet veranderd. Ook nu kunnen maar weinigen zich zo'n auto als hobby veroorloven. Alleen al het restaureren kost een vermogen. Hier staat voor kapitalen bij elkaar. Tussen de 'gewone' auto's, voor zover je daarvan kunt spreken, staan eenmalige uitzonderlijke creaties. De Tasco uit 1948 bijvoorbeeld, een racewagen naar een idee van Gordon Buehrig. Hij investeerde in het project en zag toe op de productie. Dit unieke exemplaar wordt aangedreven door een V8 Mercury-motor.
Van 1983 is een re-creatie van een Auburn Cabin Speedster, in 1929 gepresenteerd in Los Angeles in een grote tent. Die vatte vlam en alle 320 tentoongestelde auto’s gingen letterlijk in rook op. Meer dan 50 jaar waren alleen foto’s een tastbare herinnering, totdat Pieter Kesling het idee had het verleden na te bouwen.
Storen is misschien een te groot woord, maar opnieuw verbaast de aanwezigheid van modernere klassiekers als een Jaguar E-type of Cisitalia. Die passen hier niet. Je hangt ook geen Van Gogh tussen de Hollandse meesters van de Gouden Eeuw. De Tucker van 1948 krijgt het voordeel van de twijfel. De auto staat hier tijdelijk, uitgeleend door een verzamelaar/handelaar in Chicago. Als het gaat om exclusiviteit past deze zeker in de galerie van meesterwerken.

Vroeger was de trap naar boven alleen voor klanten en prominenten.

De Tasco van 1948, een ontwerp van Gordon Buehrig.

Van alle kanten kun je spreken van een opmerkelijk design.

Re-creatie van een Auburn die bij een brand tijdens een show in 1929 verloren ging.

Voor die tijd was het ontwerp baanbrekend.

Vooraan een Cord, daarachter modellen van uiteenlopende merken, maar stuk voor stuk exclusief.

Vooral door de achterkant zorgde de Cord L-29 (1931) op shows in New York en Parijs voor een sensatie.

Deze auto is een re-creatie, dus niet meer het origineel.

De voorwielaangedreven Ruxton was een concurrent voor de Cord. Opmerkelijk: de auto mist treeplanken.

Woodlite-koplampen waren op duurdere auto's een gewild accessoire.

Een Duesenberg en een met stoom aangedreven Locomobile: beide waren alleen weggelegd voor gefortuneerden.

Aan de radiator herken je meteen een Packard. Dit is een Twelve van 1938 in originele kleurstelling.

Een vierdeurs Auburn; minder spectaculair dan de tweezitters.

Duesenberg J (1932) met een kort chassis waarop Murphy de carrosserie maakte.

Deze auto had beneden in de grote showroom moeten staan.

Een Stutz (1928) en Stearns Knight (1929).

Alan Leamy tekende deze Auburn 652X van 1934, maar directie noch publiek hielden ervan. Leamy vertrok.

Chrysler Airflow 1935, een auto die zijn tijd te ver vooruit was en commercieel een teleurstelling werd.

Zo'n Cisitalia is de moeite waard en bijzonder, maar past niet bij de rest van de collectie.

Ook een Jaguar XK (op de achtergrond) en E-Type horen hier niet.

De Tucker is tijdelijk overgekomen uit Chicago.

De auto is ooit afgeleverd in een lichte kleur en later overgespoten.

Thematentoonstellingen
De galerie met topmodellen beslaat slechts een deel van de bovenverdieping. Er zijn ruimtes voor verschillende permanente thematentoonstellingen. Zo is er een uitgebreide presentatie over Auburn voordat het merk in handen kwam van Cord. Een andere zaal is gewijd aan de elf automerken die ooit in Auburn zijn gemaakt en elders staan merken en modellen uit de staat Indiana bij elkaar. Michigan is altijd met de eer gaan strijken als de autostaat van de VS door de hoofdkwartieren en fabrieken van de ‘Grote Drie’ (General Motors, Ford en Chrysler). De bedrijvigheid in Indiana deed daar niet veel voor onder, zij het met veel minder grote aantallen als resultaat. Het lijstje met historische automerken komt op meer dan dertig. Naast de drie merken van de Cord-groep is Studebaker uit South Bend vermoedelijk het bekendst. Een aantal modellen is gelukkig bewaard gebleven zodat we ze hier kunnen bekijken. Het einde van de bedrijvigheid komt in beeld door de laatste Studebaker, de Avanti, en een prototype voor een nieuwe International Scout. Verder dan het stadium van proefmodel is het nooit gekomen. Net als Michigan heeft ook Indiana te maken gekregen met de teloorgang van de ooit bloeiende Amerikaanse auto-industrie.
Ook hier zien we een niet passend buitenbeentje, al valt het minder op. Het is een Ford van 1933. Die is hier niet gemaakt, maar hoort bij het verhaal van de overval op het politiebureau in Auburn waarbij de daders er met wapens en munitie vandoor gingen in zo'n Ford.   

Vroege auto's uit Indiana, de tweede metropool van de auto-industrie naast Detroit en omstreken.

Toen meneer Black zijn auto maakte, had hij goed naar Benz gekeken. Rechts een elektrische Waverley van 1899.

Een Haynes Apperson van 1901. In 1904 was het afgelopen met het merk.

Een viercilinder Izzer uit 1911. Slechts drie auto's zijn er gemaakt, waarvan er één is overgebleven.

Stutz, Studebaker en Lexington: producten van Indiana.

Cole (1919) was een tegenhanger van de Cadillac. Het bedrijf bestond tussen 1909 en 1925.

Dertig jaar maakte Apperson auto's. Deze van 1920 werd gebruikt als rijdend laboratorium voor innovaties.

Voor zijn tijd had de zescilinder Premier van 1916 een mooi gestroomlijnd koetswerk.

Een Marmon uit 1924. Zie hoe de open zijkanten werden dichtgemaakt bij slecht weer.

Studebaker is waarschijnlijk het bekendste merk uit de regio.

De President Eight met oncomfortabel schoonmoederszitje is van 1932.

Crosley was gespecialiseerd in kleine auto's. De Super Roadster is van 1952, het laatste jaar van het merk..

De International Scout die nooit verder is gekomen dan prototype.

De zwanenzang van de autoproductie in Indiana in beeld gebracht.

De Avanti was het laatste model van Studebaker voordat het merk de productie van auto's staakte.

Een Ford is een vreemde eend in de bijt, maar verbonden met Auburn vanwege een overval.
 

Eckhart
De expositie over de elf automerken uit Auburn is al even mooi opgezet als de rest. Er komen namen voorbij die maar weinigen zullen verbinden aan automerken, zoals McIntyre, Zimmerman, Imp en Kiblinger. Het waren in de begintijd van de auto de concurrenten van de Eckhart Carriage Company die zich na het koetsentijdperk aan auto's had gewaagd. Daaruit zou het merk Auburn voorkomen, genoemd naar de plaatsnaam. Kennelijk vonden de broers Eckhart, die het bedrijf van hun vader hadden overgenomen, het niet nodig een originelere naam te verzinnen.
Voor de modellen van het merk Auburn is een afzonderlijke ruimte gereserveerd. De auto's worden gepresenteerd zoals dat vroeger ook ging, bijvoorbeeld met bloemboeketten op de spatborden. Het is na de vorige keer niet verrassend, maar nog altijd mooi om te zien. We nemen er dan ook goed de tijd voor. Eén van de auto's stond er destijds niet, maar is niettemin zeer bekend. Het is een Auburn uit 1912 die lange tijd deel uitmaakte van de collectie van het Louwman Museum.
Wie op deze verdieping rondloopt, wordt als het ware de geschiedenis ingezogen. Want behalve de auto's is ook het gebouw interessant. Je komt in de tekenkamers en studio’s van Buehrig, het kantoor van Cord en de bedrijfsadministratie. Er hangen schetsen en ontwerpen aan de wand. Er staan schaalmodellen van klei van de Cord. Het is alsof de mannen van toen even weg zijn gegaan voor de lunch en zo weer terugkomen. Alsnog het gevoel van de tijdmachine dus.

 

Een hele zaal is gewijd aan de merken die in Auburn zijn gemaakt.

McIntyre maakte deze gemotoriseerde koetsen.

Een McIntyre M van 1908 met luchtgekoelde motor en opvallend grote wielen.

In 1915 was het afgelopen met het bedrijf. Faillissement werd aangevraagd. 

Twee cilinders en een luchtgekoelde motor heeft deze Zimmerman van 1908.

Een Zimmerman H van 1909 en een X van 1910.

Bijzonder voor een Amerikaans automuseum: een nog volledig origineel, ongerestaureerd model.

Van 1907 tot 1909 werd de Kiblinger gebouwd. In 1930 kocht Henry Ford de auto voor zijn museum.

Twee personen kunnen er in deze Imp, maar wel achter elkaar.

Voor de modellen van Auburn in de pre-Cord-periode is veel ruimte gereserveerd.

Links een Spring-buggy van Eckhart, rechts de eerste auto met de merknaam Auburn.

Hoewel de vorm anders doet vermoeden, zit de motor nog onder de voorbank.

Waar veel jonge autofabrikanten kozen voor hun familienaam als merk, werd hier gekozen voor de plaatsnaam.

Model G Auburn van 1908. Tientallen jaren lang het bezit geweest van dezelfde familie.

De auto is grondig gerestaureerd nadat in 1971 een tornado de garage had vernield waar de auto stond.

De viercilinder Auburn N (1911) was de grootste auto die de firma tot dat moment had gemaakt.

De open auto van 1912: voorheen in het Louwman Museum, nu na een restauratie in Auburn.

In 1912 werd deze Auburn Town Car gepresenteerd, het eerste gesloten type van het merk.

De auto heeft twee deuren: de rechter zit aan de achterzijde en gaat voor open, aan de linkerkant is het net andersom.

Een bewaard gebleven gevelbord.

Auburn 6-39 uit 1919. In dat jaar kreeg het bedrijf nieuwe eigenaren. Het leidde tot een verkoop van 6000 stuks.

Compleet met bloemen (links): zo stonden ze vroeger in de showroom.

Auburn 6-63 (1924) met een Weidely zescilinder motor. Let op: het dak is vast en niet neerklapbaar.

Ondanks de nieuwe eigenaren ging het in de jaren twintig niet geweldig, totdat E.L.Cord in beeld kwam.

Op de bovenverdieping is ook een afdeling ingericht over snelheid en racen. Hier met een Auburn.

Vrijwilliger
Tijdens de rondgang ontmoeten we een vrouwelijke vrijwilliger. Ze geeft graag tekst en uitleg. Net als zo’n tachtig anderen offert ze een deel van haar tijd op om gasten te ontvangen en van achtergrondinformatie te voorzien. Voor technische vragen moet je niet bij haar zijn, zegt ze eerlijk. Boven- of onderliggende nokkenassen, inlaatspruitstukken en cardanassen zijn haar allemaal te ingewikkeld, maar over de historie kan ze goed meepraten. Ze toetst of we het verhaal van meneer Cord kennen en zijn relatie tot de auto’s hier. We zijn helaas geen dankbaar publiek, want ze kan haar verhaal niet kwijt. Niettemin vult ze onze kennis aan met de informatie dat de auto’s van Auburn en Cord in deze plaats zijn gemaakt, maar niet de modellen van Duesenberg. Die kwamen van elders. Ze wil ook het beeld corrigeren dat onder leiding van Cord de drie merken in 1937 door faillissement ten onder gingen. Het ging niet goed met de verkoop van de luxe en extreem dure automobielen en veelzijdig zakenman Cord besloot het autoavontuur te beëindigen en de aandacht op andere zaken te richten. Dat beeld is echter iets te positief neergezet. Het autobedrijf werd geliquideerd nadat Cord schuldig was bevonden aan aandelenfraude.
 

De heren Buehrig en Cord zijn even weg, ze kunnen zo terugkomen...

Het chassis met de motor van de voorwielaangedreven Cord.
 

Schaalmodellen van klein van de Cord 810/812.

Historische modellen in historische ruimten.

Favoriete musea
Om kwart voor vier ronden we onze hernieuwde kennismaking af. Het is nog steeds een geweldig museum. Er is nog steeds een hoge positie op de denkbeeldige lijst van meest favoriete automusea. Misschien één plaatsje gedaald, maar dat is het dan wel. Ook zonder het gevoel in 1930 te zijn beland is een rondgang een belevenis. Een enquête krijgen we vast niet toegestuurd, maar als er een vraag zou zijn of je anderen zou aanbevelen om ook te gaan, zouden we zeker de maximale score aanvinken.
We staan in dubio. We hebben met het gekochte kaartje ook nog recht op toegang tot het National Auto & Truck Museum, minder dan honderd meter verderop. Het museum is gevestigd in een oude fabriek waar vroeger de Cord L-29 in elkaar werd gezet. Ook historische grond dus. De uitstraling kan onmogelijk van hetzelfde niveau zijn. Een fabriek is nu eenmaal wat anders dan een luxe hoofdkantoor. Het zal toch hopelijk geen teleurstelling worden. Omdat er in Auburn verder weinig te beleven is en je ook niet om vier uur op je hotelkamer wilt gaan zitten, is de keus snel gemaakt. Als het weinig voorstelt, zijn we zo weer vertrokken. Deze dag is in elk geval geslaagd. Met dank aan E.L. Cord, al die andere mensen van zijn tijd en de generaties daarna die zorgvuldig zijn omgegaan met de waardevolle erfenis. ■

 

Onderweg in Amerika      Vijf weken toeren door de Verenigde Staten levert talloze ontmoetingen op met bijzondere auto's. Een impressie.    mei en juni 2022

Kroonjuwelen op historische grond   Het Auburn-Cord-Duesenberg Automobile Museum in Auburn, Indiana, toont de mooiste Amerikaanse auto's aller tijden in de showroom van weleer.    juli 2010 - laatste aanvulling januari 2011

Een oude fabriek vol oude auto's      In het fabrieksgebouw waar vroeger de Cord L-29 in elkaar werd gezet, is nu een museum met Amerikaanse auto's en bedrijfswagens gevestigd.     mei 2022